از آن دم که از همه ببُرم با توام. . .!

نگاه تــو که باشد

چه باک

اگر دنیایی مرا نبیند !

نمیدانم کجا ...

ولی جای خوبی از این قصه ایستاده ای

که هیچ گاه از حواس لحظه هایم پرت نمی شــوی

طوفان‌زده‌‌ی‌ بلا. . .

فخر است برای‌ من، فقیر تو شدن
از خویش گُسستن و اسیر تو شدن
طوفان‌زده‌‌ی‌ بلای‌ قهرت بودن
یکتا هدف کمان و تیر تو شدن

مادر، دعایم کن. . .

مرحوم حاج اسماعیل دولابی می فرمود:

مادرت را ببوس، پایش را ببوس تا به گریه بیفتد، خودت هم به گریه می افتی، آن وقت کارت روی غلتک می افتد و همه درهایی که به روی خود بسته ای، خدا باز می کند.

این که فرمود بهشت زیر پای مادر است یعنی تواضع کن.

نکند حق آنها را تضییع کنی که راهت بسته می شود.

اگر زنده اند یا مرده، هر طور می توانی آنها را از خودت راضی کن.

مادرتان را ببوسید، به پای او بوسه بزنید، وقتی دل آنها از شما راضی و شاد شود، از ته دل دعایتان می کند و این در سیر شما بسیار موثر است.