وَ کَمْ مِنْ ثَنَاءٍ جَمِیلٍ لَسْتُ أَهْلاً لَهُ نَشَرْتَهُ. . .

چه سختست آنگاه که دیگران خوبت می پندارند

و خود میدانی درین سرای فانی نیز هیچ جایت نیست.

آنگاه که خود را میشناسی و

آگاهی ازین غفلت که هردم ز عمر خویش به تباهی و عصیان و سرکشی بسر بردی.

اما وای بر من

که هر ثانیه از عمر خویش را باید به نعره بگویم :

" وَ کَمْ مِنْ ثَنَاءٍ جَمِیلٍ لَسْتُ أَهْلاً لَهُ نَشَرْتَهُ. . . "

سخت است، سخت است، سخت ...

که گمراه باشی و خاطی ، ولی نیک برایت بگویند و بپندارند.

 

+

الهی اعوذ بک من نفس لا تقنع و من قلب لا یخشع