طبق معمول منِ بی سر و پا جا ماندم. . .

حرم لبریز زائرها

مسافرها
مجاورها
گروهی آذری ها و گروهی از شمالی ها
یکی از پای قالی و یکی از بین شالی ها
وحالا هرکدام آرام
زبان واکرده در این ازدحام، آرام:
"ببین این دست پینه بسته را آقا
ببین این شانه های خسته را آقا
به بیخوابی دوچشم خویش رامجبووور کردم من
به زحمت پول مشهد آمدن را جوور کردم من
نشستم تا بگیرم دامن ایوان طلایی را
به سمتت باز کردم دست خالی گدایی را"

یکی درد دلش را با امام مهربان می گفت
یکی بالای گلدسته اذان میگفت
صدا پیچید در صحن و حرم، گویا درو دیوار با انصاریان میگفت:
"اللهم صل علی علی بن موسی الرضا المرتضی..."

یکی بغضِ میان آه را میگفت
یکی هم خستگیِ راه را میگفت
جوان زائری در گریه هایش"آمدم ای شاااه" را میگفت.

خلاصه عده ای اینجا و خیلی ها ز راه دور ،
دلگیر حرم هستند
همانهایی که جاماندند و حالا پای تصویرِ حرم هستند.. 

 

+

دلتنگم؛

دعا کنید جور بشه زودتر برم. . .

بِحَقِّ هذَا الْیَومِ. . .

عیدِ من

روزی ست که

نمازش را به تو اقتدا کنم. . .

 

+

خدا شاهده درد دارم بیا؛

کجا بغضــمو جا بذارم بیا. . .

 

++

عیدتون مبارک

ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ. . .*

باز شب قدر و

باز من و

باز خدا . . .!

و دردِ من 

از جایی آغاز شد

که در شبهای قـــدرم

"تـــو" را طلب نکردم. . .

اما این بار؛

من و

خدا و

خواستن ِ "خودِ خدا". . . !

 

 

+

از خدا، غیر خدا را طلب کردن، کم خواستن است

 

++

راستی!

تو در شب قدرت، از خدا چه خواستی که اینگونه آرام گرفتی. . . ؟

 

+++

التماسِ دعا

 

 

*

خدایم گفت:

" بخوانید مرا، تا برایتان اجابت کنم "

دردِ مـن و دوایِ تـــو. . .

مکانی برای شما بهتر از دلـــم ندارم ،

 تنگـــی اش را به لطف خودتان ببخشید . . .

  

+

زمانی که حالت خوبه،

مراقب باش دل کسی رو درد نیاری و به دلگیریش اضافه نکنی. . .

 

++

وقتی امتحانتو پیش خدا خراب میکنی،

برای جبرانش یه امتحان خیلی خیلی سخت تر باید بدی. . .

 

+++

به خلوت که می روید

قدری دل شکسته ی من را دعا کنید. . .

عاجزانه التماس دعا

ألاّ تَحزَنی

فأجاءها المخاض إلی جذع النخلة...فناداها من تحتها ألا تحزنی... *

اما این بار

در شعله ور بود

و او از شدت درد حمل

پناهی جز دیوار نداشت...

*مریم/23,24

فَأَجَاءهَا الْمَخَاضُ إِلَى جِذْعِ النَّخْلَةِ قَالَتْ یَا لَیْتَنِی مِتُّ قَبْلَ هَذَا وَکُنتُ نَسْیًا مَّنسِیًّا ﴿۲۳﴾
تا درد زایمان او را به سوى تنه درختخرمایى کشانید گفت اى کاش پیش از این مرده بودم و یکسر فراموش شده بودم

فَنَادَاهَا مِن تَحْتِهَا أَلَّا تَحْزَنِی قَدْ جَعَلَ رَبُّکِ تَحْتَکِ سَرِیًّا ﴿۲۴﴾
پس از زیر [پاى] او [فرشته] وى را ندا داد که غم مدار پروردگارت زیر [پاى] تو چشمه آبى پدید آورده است